Θα ’θελα να ’χα της γιορτής την ανάγκη.
Μα παιδί πια δεν είμαι.
Θέλω, προσμένω, αγγίζω, ονειρεύομαι…
Τα ρήματα ψεύδονται.
Εγώ τα ζυγίζω
και ακροβατώντας στην πλάτη τα παίρνω.
Γυρνώ προς τα πίσω το χρόνο:
Της μητέρας το γέλιο νεράκι,
ο πατέρας τη φάτνη στολίζει.
Κι εγώ με καινούριο φουστάνι
κατακόκκινο σαν στάλα από αίμα.
Αγαπώ, περιμένω, ατενίζω
το μέλλον, τη ζωή που μου μένει
να φωτίσει των ρημάτων η δίνη.
Αγαπώ και ελπίζω και αντέχω…