Αποκοιμιέμαι με το «έχω» μιας αιωνιότητας κρυφή λαχτάρα.

Αγαπώ τις σιωπές…

Θα  ’θελα να ’χα της γιορτής την ανάγκη.

Γυρίζει πίσω Στου πρώτου έρωτα τη βουερή ανάσα

Θυμάμαι.

Ήτανε τότε που κυνηγούσαμε τον άνεμο πίσω απ’ τις ώρες τις καρφωμένες στα μεσάνυχτα.

Φιγούρες μελαγχολικές πάνω στον τοίχο που ασπρίζει από τον ήλιο.

Θα ’ρθω ξημέρωμα ξανά τον ύπνο σου να κλέψω.

Ένα φεγγάρι, δίσκος λαμπρός, υψώθηκε.

Απορίας άξιον πώς τα κατάφερα και έφτασα εδώ πάνω.