Κείμενα

1) Η παρουσίαση του βιβλίου από την Εύη Σιμοπούλου Φιλόλογο.

Καλησπέρα σας
Χαίρομαι ιδιαίτερα που έχω την ευκαιρία απόψε να κάνω την παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της Σοφίας Δημοπούλου Πύρζα. Αφενός μεν γιατί δεν είναι μικρό πράγμα να ανακαλύπτεις ότι μια καλή φίλη έχει ταλέντο λογοτεχνικό κι εκτός των άλλων της δραστηριοτήτων έχει ήδη πάρει το χρίσμα της συγγραφέως- αφετέρου γιατί το βιβλίο που κρατώ απόψε στα χέρια μου είναι πραγματικά ένα αξιόλογο βιβλίο.
Και αυτή τη στιγμή δε μιλάω ως φιλόλογος ούτε ως φίλη αλλά ως «αναγνώστης». Ως αναγνώστης που γοητεύτηκε από την ευρηματικότητα αλλά και την απλότητα μιας αφήγησης ρέουσας και παραστατικής που μαρτυρά-όπως εγώ το ένιωσα διαβάζοντας- την πληθωρική ευαισθησία της λογοτέχνιδος και την αφοσίωσή της στον άνθρωπο και τις συναισθηματικές του ανάγκες.
Το βιβλίο κυκλοφορεί στις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ. Σοφία Δημοπούλου –Πύρζα η συγγραφέας, Lapis Lazuli-η πέτρα που λείπει ο τίτλος του.
Ομολογουμένως ένας πρωτότυπος τίτλος που κινεί το ενδιαφέρον εξαρχής για να αποκαλυφθεί στην πορεία της ανάγνωσης ότι αποτελεί το αφηγηματικό τέχνασμα πάνω στο οποίο θα χτιστεί και θα εξελιχτεί η ιστορία.
Για την ακρίβεια οι δυο ιστορίες: πρόκειται για την εξιστόρηση της ζωής δυο γυναικών, της Μάρως και της Κλαίρης, που έζησαν σε διαφορετικές εποχές-ήταν γιαγιά και εγγονή- αλλά οι ζωές τους είχαν έναν κοινό παρονομαστή: κλυδωνίστηκαν ισχυρά από μια ισχυρή εξωσυζυγική σχέση χάρη στην οποία βίωσαν έντονα συναισθήματα μαζί με ό,τι άλλο αυτά συνεπάγονται: δοκιμασίες, απώλειες και πολλές ανατροπές.
Συνδετικός τους κρίκος, ένα βραχιόλι που η γιαγιά Κλαίρη χαρίζει στην εγγονή Μάρω και κατά κάποιο μαγικό τρόπο μαζί του της μεταβιβάζει κι ένα κομμάτι από τη μοίρα της. Το βραχιόλι είναι στολισμένο με πολύχρωμους ημιπολύτιμους λίθους, ένας από τους οποίους έχει ανεξήγητα χαθεί: είναι ένας μπλε λίθος, ο lapis lazuli, γνωστός από την αρχαιότητα ως πετράδι ερωτικό, συνδεόμενο με τη θεά Αφροδίτη, σύμβολο της αληθινής αγάπης, της πίστης , της αφοσίωσης σε ένα πρόσωπο…
Αυτή η έλλειψη, το χαμένο πετράδι, δείχνει να καθορίζει τη συναισθηματική μοίρα των δυο γυναικών μέχρι που κάποια στιγμή αντικαθίσταται, το κενό συμπληρώνεται από ένα καινούργιο πετράδι lapis lazuli και ο κύκλος της ιστορίας των δυο γυναικών κλείνει.
Η αφηγήτρια πλέκει τις δυο ιστορίες με έναν τρόπο που καθιστά πολύ ελκυστική την ανάγνωση, εναλάσσοντας περιστατικά από τη ζωή της καθεμιάς σε ευθύγραμμη αφήγηση προς τα εμπρός με την τεχνική του εξωδιηγητικού αφηγητή- είναι αυτό που ονομάζουμε στη θεωρία της λογοτεχνίας «παντογνώστης» αφηγητής: δε συμμετέχει, δηλαδή, στην ιστορία αλλά παρακολουθεί απ’έξω τα τεκταινόμενα και τα εξιστορεί, διεισδύοντας στα μύχια της ψυχής όλων των ηρώων και ξεδιπλώνοντας το συναισθηματικό τους κόσμο.
Η γλώσσα της αφήγησης είναι λιτή και πολύ οικεία, με αρκετά στοιχεία προφορικότητας κάποιες στιγμές, προσαρμόζεται όμως ανάλογα με τις απαιτήσεις του περιεχομένου αποκτώντας μια χροιά άκρως ποιητική όταν η συναισθηματική φόρτιση το απαιτεί κι άλλες φορές μια γεύση παλαιότητας καθώς εμπλουτίζεται με τοπικούς ιδιωματισμούς ειδικά στα σημεία που εξιστορείται η ζωή της Μάρως στο χωριό.
Οι χαρακτήρες του έργου ολοζώντανοι –και δε μιλάμε μόνο για τις δυο πρωταγωνίστριες αλλά και για όλα τα πρόσωπα που τις πλαισιώνουν- θαρρείς και σε τραβούν προς το μέρος τους και σε προσκαλούν να σκύψεις και να δεις τον κόσμο με τα δικά τους μάτια και να αναμοχλεύσεις μαζί τους σκέψεις, επιθυμίες, απωθημένα, αξίες ζωής…Η «λύση» άλλωστε του δράματος επιτυγχάνεται τελικά με τη συνδρομή ενός προσώπου που η δύναμη των συναισθημάτων του και η στάση ζωής του δρουν λυτρωτικά. Λυτρωτικά, όχι με την έννοια του “happy end”- καμια σχέση μ’ αυτό, το έργο τελειώνει με δάκρυα –λυτρωτικά με την έννοια ότι η ίδια η ζωή αποδεικνύεται τελικά ανώτερη των περιστάσεων κι ας είναι γεμάτη βασανιστικά και αναπάντητα ερωτηματικά.
«Πώς οι ζωές των ανθρώπων μπλέκονται όπως τα νήματα σ’ένα πολύχρωμο χαλί με περίτεχνο σχέδιο;
Ποιος αποφασίζει για το στημόνι και το υφάδι του, ποιος κανονίζει πότε οι κλωστές θα ανταμωθούν και πότε θα χωρίσουν;
Ποιος τέλος πάτων κινεί το χέρι της αιώνιας υφάντρας;
…αναρωτιέται η συγγραφέας στο ποιητικό της μότο αμέσως πριν αρχίσει την αφήγησή της. Πράγματι, με το ξεκίνημα της δράσης , τα ερωτήματα τίθενται καταιγιστικά…
(Πώς φτάνει ο άνθρωπος στη μια ή στην άλλη επιλογή; Πόσο αλλάζουν οι άνθρωποι με τον καιρό; Τι είναι η φιλία; Τι σημαίνει πίστη; Μπορούμε να αγαπάμε δυο ανθρώπους ταυτόχρονα; Πώς βρίσκουμε τη δύναμη να συγχωρήσουμε;)
Αλήθεια φαντάζεστε μια ζωή χωρίς ερωτήματα προς διερεύνηση; Επίσης, ποιον παραπάνω σκοπό θα μπορούσε να έχει ένα έργο τέχνης (βιβλίο, θεατρικό, ταινία κλπ.) από το να σου θέτει ερωτήματα;
«Ο έρωτας είναι σαν την ερώτηση» είχε πει μια φορά ένας φίλος και συνάδελφος με λογοτεχνικές ανησυχίες. Μ’ άρεσε αυτός ο παρετυμολογικός συσχετισμός και τον κράτησα. Δεν είναι κάπως έτσι; Ο έρωτας υπάρχει όσο αναρωτιέσαι για τον άλλον, όσο έχεις πράγματα να εξερευνήσεις. Όταν πια τα αποκαλύψεις όλα, όταν δεν υπάρχει πια καμιά ερώτηση, ο ερωτας είτε χάνεται είτε μεταλάσσεται σε κάτι άλλο…
Το βιβλίο λοιπόν της Σοφίας Δημοπούλου είναι γεμάτο έρωτα και ερωτήσεις! Δεν έχετε παρά να το απολαύσετε και να το συζητήσετε!
Κλείνοντας θέλω να σας ευχηθώ καλή ανάγνωση και να καλωσορίσω τη Σοφία στο μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας με την ευχή να έχει πάντα τη διάθεση και το μεράκι να μας ταξιδεύει…
Σας ευχαριστώ.

2) Πρόσκληση Παρουσίασης Black Duck

Κερνάω καφέ και…lapis!
Να σας θυμίσω πως αύριο, Δευτέρα 28/5 στις 19:30′ σας περιμένω στον Πολυχώρο «Black Duck» (Χρήστου Λαδά 9α, Αθήνα) για να γνωρίσετε το βιβλίο μου “Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ κι εμένα προσωπικά.
Για το βιβλίο θα μιλήσουν :
Χριστίνα Κόλλια ( συγγραφέας-υπεύθυνη εργαστηρίου δημιουργικής γραφής) και Δώρα Συμεωνίδου ( φιλόλογος-εκπαιδευτικός).
Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ολυμπία Βαγγελάτου.
Θα χαρώ πολύ να σας δω!